Proszę o udzielenie mi odpowiedzi, który z Kościołów chrześcijańskich (w Polsce) najbardziej kieruje się wskazaniami zawartymi w Biblii, bez odwoływania się do ,,tradycji”, i jakie cechy powinien posiadać?
W ciągu dojść długiej działalności ewangelizacyjnej miałem możliwość poznać różne społeczności wyznaniowe. Niektóre z nich uzależniają zbawienie od przynależności do ich denominacji, inne zaś, na pierwsze miejsce wysuwają nie tyle przynależność do Kościoła, co potrzebę duchowego odrodzenia. To jeden z wielu przykładów, jak zróżnicowane są współczesne Kościoły chrześcijańskie.
Niektóre z nich (rzymskokatolicki, prawosławny i polskokatolicki) odwołują się nie tylko do Biblii, ale uznają również naukę pozabiblijną, tzw. tradycję. Inne zaś mają swoich założyciel proroków (m. in. Charles Taze Rusell, Joseph Smith, Mary Eddy Baker, William Miller, Ellen G. White,William M. Branham), których pisma traktowane są prawie jak sama Biblia.
Istnieje więc wiele chrześcijańskich Kościołów, w których znajdują się pewne prawdy biblijne, wywierające pozytywny wpływ na społeczeństwa. Jednakże zamiast wskazywać na jeden czy drugi Kościół, jako jedynie prawdziwy – chciałbym raczej zwrócić uwagę na cechy charakterystyczne pierwszej wspólnoty chrześcijańskiej i wnioski z tego płynące.
Według Nowego Testamentu, pierwotnie istniała tylko jedna społeczność izraelska, zwana też resztką Izraela, którą stanowili mesjaniczni Żydzi, w którą włączeni zostali wszyscy (poganie), którzy w wierze przyjęli Jezusa jako Chrystusa, Syna Bożego, Pana i Zbawiciela (por. J 10,16; Rz 2,28-29; 9,27; 11,5.16-17; Ga 3,26-29; Ef 2,11-22).
Pierwotna wspólnota mesjaniczna (chrześcijańska) zbudowana była na fundamencie słowa Bożego (por. Mt 7,24-25; Ef 2,20).Cechą charakteryzującą pierwszych chrześcijan było więc trwanie w Słowie Bożym (por. Dz 2,42; 5,29; 17,11; 24,14; Kol 3,16). Wierzyli oni, że Biblia jest jedynym źródłem wiary i życia chrześcijańskiego. Że ,,całe Pismo przez Boga jest natchnione i pożyteczne do nauki, do wykrywania błędów, do poprawy, do wychowywania w sprawiedliwości” (2Tm 3,16). Że do Biblii nie wolno nic dodawać ani odejmować (Pwt 4,2; Prz 30,5-6; Mt 5,17-20; 1Kor 4,6; Ga 1,6-8; Ap 22,18-19 – Żywa wiara wyrasta bowiem ze słowa Bożego i przez to słowo jest kształtowana – por. Rz 10,14-17; J 8,31-32;15,3; 17,20; Dz 5,20; Jk 1,21; 1P 2,2). Że wiary i życia chrześcijańskiego nie może kształtować tradycja, czy późniejsze soborowe orzeczenia lub inne pozabiblijne źródła.
Innymi słowy: pierwsi chrześcijanie wyznawali zasdę, że wszystko co jest niezgodne z nauką Pisma Świętego, powinno być definitywnie odrzucone.
,,Wierząc we wszystko, co jest napisane w zakonie i proroków” (Dz 24, 14), pierwsi chrześcijanie nie wyznawali więc ani nie czcili Trójcy, lecz wierzyli w jedynego prawdziwego Boga (Ml 2,10; J 17,3; Mt 4,10; 1Kor 8,4-6). Wierzyli, że Jezus Chrystus i Bóg Jahwe, to dwie różne istoty. Na co zresztą zwracał uwagę sam Jezus Chrystus, mówiąc:
,,(…) Nie jestem sam, lecz jestem Ja i Ten, który mnie posłał. A przecież w zakonie waszym jest napisane, że świadectwo dwóch ludzi jest wiarygodne” (J 8,16-17; por. 20,17; Ef 1,2-3; 1Tes 1,9-10).
Pierwsi wyznawcy Chrystusa podkreślali, że Jezus jest Zbawicielem, Panem i ,,jedynym pośrednikiem między Bogiem a ludźmi” (1Tm 2,5). Że jest jedyną Głową społeczności chrześcijańskiej (Ef 1,22-23) i jedynym ,,arcykapłanem, świętym, niewinnym, nieskalanym, odłączonym od grzeszników i wywyższonym nad niebiosa” (Hbr 7,26). Że ,,nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni” (Dz 4,12).
Oznacza to, że w kwestii zbawienia licza się tylko zsługi Zbawiciela, a nie tzw. świętych, czy nawet aniołów. Prawda ta wyklucza więc pośrednictwo Marii i świętych. Można ich stawiać jako przykład bogobojnego życia, lecz modlić się należy wyłącznie do Boga przez Jezusa Chrystusa (por. Iz 42,8; Ap 5,13-14).
Pierwotna wspólnota chrześcijańska kładła też ogromny nacisk na potrzebę biblijnej pokuty i duchowego odrodzenia. Do porzucenia grzechu i szczerego nawrócenia się do Boga wzywał zarówno Jan Chrzciciel, Jezus Chrystus, a później także apostołowie (por. Mt 3,2.7-12; 4,17; 18,3; Mk 1,14-15; J 3,3-7; 5,14; Dz 2,38). Biblia mówi, że bez pokuty oraz nawrócenia się do Boga, nawet najlepsza religia nie ma żadnego znaczenia (Mt 3,9). Stąd wezwanie: ,,Przeto upamiętajcie i nawróćcie się, aby były zgładzone grzechy wasze” (Dz 3,19).
Kolejną cechą charakterystyczną pierwszych zborów apostolskich było proklamowanie zbawienia z łaski przez wiarę. Wierzono w ,,usprawiedliwienie darmo, z łaski jego, przez odkupienie w Chrystusie” (Rz 3,24).
Zasada: jedynie łaska, jedynie wiara, oznacza, że łaska Boża wyprzedza wszelkie ludzkie działanie, a religijne uczynki nie są w stanie nas zbawić. Zbawienie bowiem zawdzięczamy Bogu, który ,,Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny” (J 3,16).
Również wiara nie jest zasługą człowieka, bowiem wyrasta ona ze słowa Bożego, podobnie jak dobre uczynki wyrastają z wiary i świadczą o jej szczerości i autentyczności. Apostoł Paweł wyraził to następująco:
,,Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar; nie z uczynków, aby się kto nie chlubił. Jego bowiem dziełem jesteśmy, stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych uczynków, do których przeznaczył nas Bóg, abyśmy w nich chodzili” (Ef 2,8-10).
Następnym znakiem wyróżniającym pierwsze zbory mesjaniczne była miłość i posłuszeństwo. Jezus powiedział: ,,Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli miłość wzajemną mieć będziecie” (J 13,35) oraz: ,,Jeśli mnie miłujecie, przykazań moich przestrzegać będziecie” (J 14,15).
Żywa wiara wyraża się więc w miłości, zaufaniu i posłuszeństwie (Jk 2, 14-26). Krótko mówiąc, jest to ,,wiara, która jest czynna w miłości” (Ga 5,6. 22-23).
A zatem pierwotne zbory chrześcijańskie, czyli wierna ,,resztka” Izraela, ,,przestrzegała przykazań Bożych i wiary Jezusa” (Ap 14,12, por. 12,17; Wj 20,1-17).
Przypomnijmy, że Jezus uczył, że sprawiedliwość Jego wyznawców, ma być obfitsza niż sprawiedliwość uczonych w Piśmie (Mt 5,20). Potwierdził, że przykazania Dekalogu pochodzą od samego Boga (Mt 15,3-4). Głosił, że nie można otrzymać życia wiecznego, jeśli nie przestrzega się tych przykazań (Mt 19,17).
Podobne stanowisko zajmowali również apostołowie. Na przykład ap. Paweł pragnął, ,,aby słuszne żądania zakonu wykonały się na nas, którzy nie według ciała postępujemy, lecz według Ducha” (Rz 8,4). Dowodził, że ,,kto miłuje bliźniego, zakon wypełnił” (Rz 13,8-10).
Z kolei Jakub twierdził, że ,,ktokolwiek zachowa cały zakon, a uchybi w jednym, stanie się winnym wszystkiego. Bo Ten, który powiedział: Nie cudzołóż, powiedział też: Nie zabijaj; jeżeli więc nie cudzołożysz, ale zabijasz, jesteś przestępcą zakonu” (Jk 2,10-11).
Pierwsi chrześcijanie uważali więc, że jeżeli naprawdę miłuje się Boga, to chętnie też spełnia się i Jego przykazania, które wcale nie są uciążliwe (1J 5,2-3). Naśladowali oni Jezusa w wierze i posłuszeństwie (Mt 11,28-30).
Czy nie tak samo powinni również dziś myśleć, nauczać i postępować wyznawcy żydowskiego Mesjasza, którzy chlubią się swoją przynależnością do ,,resztki” Izraela? Przecież Jezus stał się sprawcą zbawienia tylko tych, którzy mu są posłuszni (Hbr 5,9, por. Mt 5,19-20). On też powiedział: ,,Po owocach poznacie ich” (Mt 7,20, por. Ga 5,22-23).
I wreszcie, obok wielu innych aspektów wiary, jak biblijny chrzest w imieniu Jezusa, przestrzeganie biblijnych zasad zdrowia, głoszenie ewangelii, obchodzenie dorocznej Wieczerzy Pańskiej, oczekiwanie na powtórne przyjście Chrystusa, na zmartwychwstanie i sąd, pierwszy zbór w Jerozolimie był zborem działającym w mocy Ducha Świętego (Dz 1,4-5.8; 2 rozdz.). W zborze tym, a później i w innych, występowały różne dary duchowe (por. Rz 12,3-8; 1Kor 12,7-11; 1P 4,10-11). Służyły one nietylko głoszeniu ewangelii z mocą i odwagą (Dz 1,8; 4,13.23-31; 1Kor 2,4), ale również miały ,,przygotować świętych do dzieła posługiwania, do budowania ciała Chrystusowego, abyśmy już nie byli dziećmi, miotanymi i unoszonymi lada wiatrem nauki przez oszustwo ludzkie i przez podstęp, prowadzący na bezdroża błędu, lecz abyśmy, będąc szczerymi w miłości, wzrastali pod każdym względem w niego, który jest Głową, w Chrystusa, z którego całe ciało spojone i związane przez wszystkie wzajemnie zasilające się stawy, według zgodnego z przeznaczeniem działania każdego poszczególnego członka, rośnie i buduje siebie samo w miłości” (Ef 4,12-16).
Tak było na początku! A co z tego wszystkiego pozostało nam dziś?
Niestety, niewiele! Chrześcijaństwo zeszło na drogę odstępstwa i uległo rozbiciu. Stan współczesnych chrześcijaństwa przypomina położenie odstępczego Izraela w czasach proroka Eliasza, kiedy to z całej społeczności izraelskiej wierna Bogu pozostała jedynie ,,resztka” licząca zaledwie siedem tysięcy (por. 1Krl 19,18).
Przypomnieć wypada, że ,,resztka” ta nie tworzyła żadnej organizacyjnej wspólnoty – żyła w rozproszeniu. Oznaczało to również, że ,,nie wszyscy, którzy pochodzą z Izraela,są Izraelem” (Rz 9,6, por. 2,28).
I podobnie jest dzisiaj. Jak powiedział Jezus: ,,Nie każdy, kto do mnie mówi: ,,Panie, Panie, wejdzie do Królestwa Niebios; lecz tylko ten, kto pełni wolę Ojca mojego, który jest w niebie” (Mt 7,21).
Tak więc nie wszyscy, którzy należą do społeczności chrześcijańskich, są chrześcijanami. Biblia mówi bowiem, że ,,kto nie ma Ducha Chrystusowego, ten nie jest jego” (Rz 8,9).
Bóg jednak ma swój lud i zna tych, którzy należą do Niego (2Tm 2,19). Nie ma więc względu na osobę lub przynależność narodową czy konfesyjną, a jedynie na to, czy sprawiedliwie postępujemy (por. Mi 6,8; Ga 5,24-25).
A zatem choć pytanie, w co i jak wierzyć jest ważne, to najważniejsze jest, aby zastanowić się, jak żyć, jak postępować, jak prawdy biblijne realizować na co dzień, szczególnie takie jak sprawiedliwość, miłosierdzie i wierność (por. Mt 23,23). To jest bowiem w oczach Boga najważniejsze! Dopiero wtedy przynależność do zboru, który ,,przestrzega przykazań Bożych i wiary Jezusa” (Ap 14,12) ma znaczenie.
I jeszcze jedno: Jezus powiedział – ,,Proście, a będzie wam dane, szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam” (Mt 7,7).
Wprowadźmy te słowa w życie, a znajdziemy również właściwy zbór chrześcijański!